De afstudeerders hebben ervoor gekozen om te presenteren in een oude hal. De ruwe omgeving laat de werken gemaakt van hout metaal en bruine stoelen thuisvoelen en zet af tegen felgekleurde schilderijen. Wel weer in houten frames, sommige beter dan de andere. Per ongeluk op een schroef stappen hoort er hier bij. Spelen en bouwen.
Een duidelijke museale opstelling van mensen die echt nog maken, vingers vies door de verf en eelt op hun handen van het onbewerkte hout en staal. De dood, en de afgrond waarop we ons bevinden lijkt een rode draad. Ik vraag me af of dit beeld kan veranderen als de context anders is. Ik denk dat deze nog intenser wordt. Donkere tijden lijken ons nader door het oog van deze verse kunstenaars.
Marnix Peeters
Het werk van Marnix doet denken aan een tijdlijn en brengt me terug naar het huis van mijn eigen oma. Maar die lijkt al lang verdwenen. Enkele relikwieën zijn uitgestald als herinnering maar hoe verder je achteruit loopt hoe onzichtbaarder de herinnering blijkt te zijn. Daarnaast een grote samenstelling van doeken die lijken te dien als decor maar misschien nog wel meer een schilderij zijn.
Melanie Bosman
Grote witte manquettes van een soort ijslandschap. Dat wat is overgebleven van ons mensen, daar waar we probeerde grotere windmolens te bouwen dan havens, uitgestald op stapels stenen. Door het gebruik van de stenen gebeurt er iets raars met het werk en wordt het meer een salontafel die perfect past in zijn omgeving.
Eva Guetens
Als je binnenkomt valt het werk van Eva direct op. Een nieuwsgierig makend bouwwerk. Het lijkt een soort sokkel van hout. Maar dan inplaats van iets erop gebeurt iets erin. Mij is niet helemaal duidelijk of erin de bedoeling is maar als niemand scheeuwt terwijl ik het gordijn opzij schuif is het goed toch? Ah een video, het is de bedoeling. Ik zit in de bekisting van het werk, alsof ik stiekem in het fietsenhok sta.
Geschreven door Wouter van der Giessen
