In deze tentoonstelling ontmoeten vijf kunstenaars elkaar in hun gedeelde aandacht voor de poëzie van het materiaal, de vergankelijkheid van vorm en de intuïtieve kracht van het maken. Elk van hen onderzoekt op eigen wijze de raakvlakken tussen natuur en cultuur. Tussen het tastbare en het ongrijpbare.
De werken ontstaan vaak vanuit een aandachtige observatie van de wereld: wandelingen, vondsten, sporen. In assemblages, installaties en sculpturen worden natuurlijke en afgedankte materialen – zoals takken, veren, draad, glas, hars of plastic – herwonnen en herladen met betekenis en verwondering.
De kunstenaars delen een fascinatie voor processen van verandering: groei, verval, transformatie. Ze werken met wat beweegt, brokkelt, zich hecht of weer loslaat. In plaats van de wereld te willen beheersen, laten ze ruimte voor wat zich aandient. Of dat nu het verstrijken van tijd is, de wil van het materiaal zelf, of het onvermijdelijk optreden van de natuurwetten.
Sommigen benaderen hun werk als een vorm van empirisch onderzoek; anderen als een ritueel, een reflectie of een reconstructie. Maar allemaal nodigen ze de kijker uit tot vertraging en aandacht. Tot het zien van lagen; in materiaal, in identiteit, in perceptie.
Sometimes You Can't Take the Sky stelt niet zozeer objecten centraal, maar processen. Geen vooraf bepaalde eindpunten, maar momenten van overgang en transformatie. Geen sluitende antwoorden, maar ruimte-scheppende openingen naar hoe we waarnemen en ons verhouden tot de veranderlijke wereld om ons heen.