Een kleine stroom lucht raakt een team van ontdekkers van onder hun voeten. Razend beginnen ze te graven, eerst komt de zachte aarde omhoog, dan het verharde zand eronder, de rotsen, en met een beetje hoop voor wat ze zullen vinden, wagen ze zich verder. Diep in de scheuren van de aarde vinden ze sporen van mensen die deze plek eerder bezochten.
Soms of soms vaak laten we onze realiteit achter en glijden we in een staat van obsessie, inspiratie en verwondering. Soms kiezen we ervoor om het wanhopig achterna te jagen. Keer op keer proberen we harmonie en schoonheid te koesteren, en dan zonder het te merken, zijn we er beland. Een kunstwerk, net als elke andere vorm van communicatie, functioneert vaak eerder als een papieren vliegtuig of als flessenpost dan als een directe vertaling tussen mensen. Kunst maakt van alles een speeltje, en zonder ernst of belang te verliezen, kun je dingen aanraken en vorm geven waar je anders misschien terughoudend tegenover zou staan.
In de kamers van Kunstpodium T doorkruisen Henk Visch, Danxin Hao, Levi Overvest, Jan Janssens en Juliette Hengst iets tussen in Tabula Rasa en Cadavre Exquis. Als mensen die niet bestaan voor mensen die niet bestaan, laten ze hun sporen achter die iedereen mag vinden.