JOELLE GOUTIER
(1993, Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen)
neemt inspiratie uit Christopher Wool

Joëlle Goutier maakt abstracte schilderijen waarin continu bevraagd wordt vanaf wanneer het schilderij genoeg zichzelf is. Waar begint het te wringen zonder dat de compositie wankel is? Hoe kan het werk onaf zijn, en toch tegelijk genoeg zijn?

“Toen ik het Vlaamse kunstmilieu leerde kennen, pakte ik iedere dag een ander boek uit de bibliotheek op de academie. Borremans, De Keyser en Tuymans werden dagelijks naar mijn hoofd geslingerd, maar het was het werk van Christopher Wool dat ik daar tegenkwam dat voor mij volledig op zijn plek viel. Ikzelf zoek de spanning op tussen het aanbrengen en verwijderen van verf. De schilderijen worden gedefinieerd door wat er is en de sporen van wat het was. Het schilderen, wegnemen en hernemen is een van de typerende technieken die Christopher Wool gebruikt in zijn werk.”

–

Joëlle Goutier makes abstract paintings in which there are continuous questions of when the painting is sufficiently itself. Where is friction without the composition being unstable? How can the work be finished and still be enough?

When I got to learn the Flemish art scene, each day I took a different book from the library at the academie. Borremans, De Keyser and Tuymans were both shot at my head every day, but it was the work of Christopher Wool that I encountered there that fell into place perfectly. I search for the tension between applying and taking away paint. The paintings are defined by what there is and the remains of what there was. The painting, taking away and giving back is one of the typical techniques that Christopher Wool uses in his work.