De film van Marinke werd rond zonsopgang geprojecteerd op de achterkant van een Vietnamese loempiakraam, tussen de viskraam en de churroskraam in, op het parkeerterrein van de AH XL.

De oorverdovende ochtendstilte werd zo nu en dan overstemd door schreeuwende kauwen die als chaotische zwerm over het parkeerterrein scheerde. Donkere wolken maakten langzaam plaats voor de zon die het licht van de beamer al snel in het niets zou doen laten verbleken. Maar tot die tijd… keken we op campingstoeltjes met een kop koffie op schoot naar De glans van de loutere schijn.

De titel van de film is ontleend aan een passage uit Het münchhausenparadigma. Een boek van Marc De Kesel waarin hij, onder meer, de (vrij specifieke) interpretatie door psychoanalyticus Jacques Lacan, van de mythe over Antigone van Sophocles, onder de loep neemt (Kesel, 2019).

In het kort:

Antigone wil haar dode broer begraven, maar dat is bij wet van Creon verboden. Antigone verzet zich tegen dit verbod, op straffe
van de dood. Een (destructieve) autonome beslissing waarmee ze zich volgens Lacan kan verhouden t.o.v. de wet, waaraan ze tegelijkertijd onderworpen is.
Antigone wordt als schitterende afgrond neergezet: als onweerstaanbare (schone) dood in levende lijve. Dat ze met haar schoonheid aantrekkingskracht op ons uitoefent, staat volgens Lacan symbool voor onze doodsdrift (we willen niet dood, maar we willen dat wat we met de dood moeten bekopen). Antigone wil haar broer -met zijn naam Polynices – inschrijven als identiteit, als Polynices, in de symbolische orde van de effectieve taal waarmee we spreken. 
Wie wij zijn ligt dan (niet alleen) in onze feitelijkheid besloten, maar in het effect van de representatie waarmee wij binnen het verhaal verschijnen, die loutere schijn met groots effect.

Met deze film verkent Marinke Marcelis de effecten van de schijn in de beeldtaal: als de kleren de man maken, gaat deze film over de lucht tussen de kleren.