Is een plek in de stad te beschrijven als een kunstwerk: vast te beschouwen (1), bewegend tegelijkertijd (2) en vol van ruimte voor verwijzing en afdwaling (3)?

Een soortgelijke vraag zou de Franse schrijver Georges Perec zich mogelijk gesteld kunnen hebben toen hij medio oktober ’74 van achter het straatraam in Café de la Mairie naar buiten keek, naar de bewegingen die zich voortdeden op Place Saint-Sulpice, terwijl hij zat, keek en schreef wat voor menigeen onopgemerkt was gebleven. Hij schreef wat er gewoonweg niet toe deed. Wat er gebeurt wanneer er niets gebeurt.

Vergeet niet, het is een kwestie van perspectief hoe we dat wat (niet) gebeurt beschouwen.
“Wie zorgvuldiger wil oordelen”, schreef Wieteke van Zeil onlangs in De Volkskrant, “kan beter beginnen zich een beetje los te koppelen van zijn snelle meningen. Die leunen namelijk nooit op nieuwe informatie, maar op eerdere ervaringen. Je hoofd gaat niet open, maar dicht als je dat doet.”
Als schrijver en onderzoeker in de beeldende kunst – en in de zomer van 2020 ook organisator van 24×24 – stelt Voetman zichzelf overwegend één doel: te contextualiseren, of het nu gaat om een theoretisch denkframe, of haar eigen mijmeringen.
Om 20.00 uur nam zij plaats op één van haar drie houten krukken in de Hoogvensestraat, haar blik gericht op het straatleven verderop. Zij wilde, zoals Van Zeil ons leert, haar hoofd openen, schrijven zonder oordelen. Maar zij wilde nog vooral het doelloze als doel fileren, met drie regels op zak: