In haar bundel ‘Opgerolde tuinen’ lijken de personages op droomfiguren – zij hebben geen verfijnde psychologie en emoties, hooguit verbazing en angst. Zonder veel weerstand zijn zij onderhevig aan bevreemdende situaties waarin de grens tussen droom en realiteit ontbreekt.

Daarmee beoogt Lenny van Gent een stukje bewustwording van ons droomlichaam, want daarin zijn we volledig vrij. En het is heel gemakkelijk te gebruiken, om met Jan Svankmajers woorden te spreken “Tussen droom en werkelijkheid ligt slechts één fysieke handeling: het openen en sluiten van de oogleden. Bij dagdromen is zelfs dat niet nodig.” (JS, 1999)

Voor 24×24 heeft ze uit de bundel een prozastukje, over een souffleur die plaatsneemt in een stoeprandput, op de stoep geplakt; binnen een decor waar dit verhaal zou kunnen plaatsvinden.