Tussen 5:00 en 6:00 u. werkte Jasper van Aarle aan één lange tekening op rol. Een groot vel van 40 meter dat hij tussen het tekenen door telkens van rechts afrolde en eenmaal gevuld, links weer aan een tweede rol oprolde.

Zo zette hij gedurende zestig minuten, vanuit een tegelijk zo intuïtief als instinctmatig mogelijk automatisme, grafietlijnen in elkaar voort. Niet ongebreideld in het wilde weg als willekeurige vulling van het papieroppervlak, maar meer vanuit de scheppingsdaad zelf; in een poging de gangen en wetmatigheden te doorwerken die natuurlijke groeiprocessen in het algemeen volgen. Enige motief was het duren in de tijd, het stromen van de handelingen, en het wordende aspect daarvan op papier vast te leggen. Om ten slotte het scheppende als zodanig, zich op een zo natuurlijk mogelijke manier te doen laten aftekenen.

Een opmerkelijke bijkomstigheid hierbij was het feit dat de teller van Jaspers levensjaren tijdens 24×24 (zaterdagochtend 22 augustus 2020, om exact 05:51 u.) van 39 naar 40 sloeg. Met het tekenen drongen dit keer dus niet alleen zijn lijnen de realiteit binnen, maar werd tegelijk ook het binnendringen — de ingression — van zijn vorige levensjaar in het volgende vastgelegd. Wat uiteindelijk resulteerde in een tekening die hij als dertiger begon en als veertiger afrondde.

Als locatie koos Jasper een gele poort die elders ooit toegang verleende tot een textielfabriek, en nu nogal pompeus en loos aan de rand van het Regenboogpark staat (Noordhoek, Tilburg). Vanuit de context van zijn uit te voeren werk gezien, als doorgang van het afgelegde naar het aanstaande, leek deze poort hem behalve een mooi, symbolisch punt ook een logische werkplek om ongestoord, in alle vroegte en concentratie, te kunnen werken.