In haar praktijk laat Anna Hor zich leiden door een onderzoek naar de potentie van materialen, materialiteit en de zeggenschap van objecten. Ze creëert sculpturen die opvallen door hun bijzonder tactiele oppervlaktes en ambigue materialen, die refereren aan het kinderlijke gevoel iets nieuws te hebben ontdekt. Daarnaast transformeert ze de functie van herkenbare voorwerpen als dragers voor haar onherkenbare sculpturen. Ze toont deze in speelse installaties, vaak in combinatie met bewegende beelden die ze van haar sculpturen maakt.

Door het combineren van nieuwe korte video-werken van haar sculpturen met ervaringen en herinneringen uit het verleden, krijgt haar werk een meer persoonlijke lading. Anna’s gebruikelijke tactiele sculpturen krijgen een nieuwe, abstracte vorm doordat ze worden uitvergroot en geplaatst in foto’s van door haar bezochte plekken. Terwijl nieuwe, organische en imaginaire ruimtes worden gecreëerd, wordt de materialiteit en afmeting van haar originele sculpturen steeds ongrijpbaarder. Opgeblazen tot formaten die ze nooit zouden kunnen hebben buiten de kaders van het beeldscherm, reflecteren ze voor Anna ook op haar persoonlijke situatie tijdens de strenge lockdown in de UK, waar mensen steeds meer hang krijgen naar het nostalgische in een poging zich een leven buiten de grenzen van hun huizen voor te stellen.

De in Luxemborg geboren Annï Mertens woont en werkt momenteel in Utrecht. Ze gebruikt keramiek, hout, gips, kleur en een gezonde dosis humor in haar sculpturale installaties. Door het op speelse wijze buigen, coaten en verdraaien van materialen creëert Mertens objecten die tegelijkertijd zowel solide als vloeibaar lijken te zijn. Haar sculpturale objecten reflecteren op momenten van vreugde, staten van beweging en de absurditeit van het bestaan. In haar installaties, die vaak de vorm hebben van ruimtelijke assemblages geïnspireerd door openbare ruimtes als zwembaden en speeltuinen, spelen haar sculpturen een visueel en ruimtelijk spel. Daarbij is ze op zoek naar poëtische samenhang tussen vorm, kleur en textuur.

Terwijl ze eerst worstelde met het vinden van een plek voor zichzelf binnen de overweldigende stroom van online content, probeerde Annï Mertens haar perspectief te verdraaien in plaats van er tegenin te gaan. Sociale media en andere online platforms maken de productie en verspreiding van een groot aantal afbeeldingen mogelijk. In deze virtuele wereld is de kans echter groot dat afbeeldingen de relatie verliezen met het onderwerp dat ze vertegenwoordigen. In een visueel onderzoek, waarbij ze digitale beelden gebruikt van haar zeer tactiele, fysieke sculpturen, transformeert ze haar originele objecten en vormen door op overdreven wijze gebruik te maken van digitale bewerkingsprogramma’s. Het resultaat is een serie digitale collages die dit hervormingsproces documenteren in een absurde taal van vorm en kleur.

Het werk van Mona Schietekat bestaat uit tekeningen, sculpturen, gevonden en bewerkte objecten, prints, publicatie en proza. Ze benadert installaties als een spel waarin toeschouwers door de kunstenaar kunnen worden gestuurd en begeleid, waardoor ze geleidelijk terechtkomen in een specifieke staat van zijn, denken, bewegen en voelen. Haar installaties vereisen een directe blik, een onpartijdige, niet vooringenomen en bijna jeugdige nieuwsgierige observatie.

Momenteel werkt Mona Schietekat aan een video die een unieke taal suggereert, bestaand uit tekeningen, sculpturen en andere objecten. De video lijkt instructief en gebruikt een vorm die vergelijkbaar is met educatieve film voor kinderen. Door tekeningen, sculpturen en gevonden objecten af te zetten tegen teksten en symbolen, experimenteert Schietekat met interpretatie en de suggestieve connectie tussen tekst en beeld, terwijl ze tegelijkertijd haar eigen positie als kunstenaar onderzoekt. Voor deze online tentoonstelling ontwikkelde ze een speciale versie van het project die bezoekers toe laat op hun eigen tempo een archief van teksten, korte animaties, tekeningen en collages te doorlopen.

“Hoe bevrijd ik mezelf van limiterende gedachten?”, vraagt Emmy Zwagers zich af. Ze gebruikt diverse meditatietechnieken om haar innerlijke wereld te onderzoeken. Dit bevrijdende proces is belangrijk voor haar om zichzelf te kunnen uiten, om illusionaire ruimtes te kunnen bouwen met verf en tijdens dit proces telkens weer de kracht van creatie te herontdekken. Haar schilderijen onderzoeken vaak haar eigen fysieke kwaststreken en handschrift, en hun relatie tot zowel fysieke als imaginaire ruimtes.

Geïsoleerd zijn ten tijde van een wereldwijde crisis deed Emmy nadenken over de eenzaamheid en afzondering die velen van ons momenteel ervaren. Hoewel veel van haar werk voortkomt uit een introspectief proces, wil ze voor dit project juist mensen samenbrengen om online aan een schilderij te werken. Haar eigen handschrift zal hierbij niet zichtbaar zijn en iedereen die wil, kan meewerken. Wat betekend het voor een kunstenaar op een stapje terug te doen, en geen onderdeel meer te zijn van hun eigen werk?