Apprentice Master expositie #6
The First Page of a Non-existent Story29 April 2021 – 23 Mei 2021
TAC Eindhoven
Joris Suk (MAISON the FAUX) (master)
Hans-Hannah
Noah Arends
Manon Jeuken
Emmie Liebregts
The first page of a non-existing story mag slechts het begin heten van wat een groot alomvattend verhaal genoemd mag worden; hier dient echter nadrukkelijk aan toegevoegd te worden dat een eminente prelude het fundament vormt waar het grotere bouwwerk op kan rusten en aldus de voorwaarde schept voor de gedegenheid van het geheel. De genodigden worden geacht alle assumpties ten aanzien van wat een ‘expositie’ al dan niet zou behelzen in de wind te slaan alvorens zij de ongeroerde paden blieven te verkennen. Spelenderwijs verwonderen en verbazen wij: Manon Jeuken, Hans-Hannah, Noah Arends, Emmie Liebregts en Joris Suk onszelf en elkander gedurende vier enerverende dagen; opdat het resultaat daaropvolgend door een scrupuleus geselecteerd publiek kan worden aanschouwd. De lieden die zo fortuinlijk worden geacht zich te mogen rekenen tot dit exquisiete gezelschap zullen uitsluitend tot de ervaring worden toegelaten wanneer zij beschikken over een toegangsbewijs hetgeen zij per post hebben mogen ontvangen; het moge vanzelfsprekend heten dat men geacht wordt betamelijk gekleed en acterend vanuit volle overgave te verschijnen.
In de zesde expositie van het Apprentice Master seizoen 2020/2021 zullen Apprentices Hans-Hannah, Noah Arends, Manon Jeuken en Emmie Liebregts samen exposeren met Master Joris Suk van MAISON the FAUX. De expositie is van donderdag 29 april tot en met zondag 23 mei 2021 bij TAC Eindhoven te zien.
OVER DE KUNSTENAARS
HANS-HANNAH
De wereld kan gezien worden als een enorme fabriek, een proces van productie, waarin we allemaal afhankelijk zijn van elkaar. In deze fabriek heeft iedereen een eigen functie, verlangens en uitkomsten. Via een clownachtige en schizofrene aanpak focus ik me op een ervaring met gemengde gevoelens, een wellness-paradox :-). Deze gevoelens zijn aanwezig in een vreemde combinatie van intimiteit, ongemak, activisme en ironie.
Ik zie mijn werk als een tijdelijk leefsysteem, een organisme. Een autonoom zelf-organiserend systeem dat een interactie aangaat met de omgeving. In een complexe en energieke flow die verbindend is. In die complexiteit bevinden zich zelf-helende en reparerende karakteristieken.
Via mijn werk bevraag ik het functioneren van hiërarchische superstructuren. Structuren die de uitkomst van onze expressie beïnvloeden en de manier waarop we ons verhouden tot alles om ons heen, menselijke en niet-menselijke personen, levende of dode materie. Hierin voelt verlangen, een flow van energie, als een schuldigheid, maar kan een gezonde motor zijn voor het proces van productie en een oorzaak voor relaties. Het kan breken met individualiteit. Dichter komen tot een meer multidimensionale denkwijze, een ecologische benadering waarin intimiteit en verlangen verbindend is in plaats van scheidend. Mijn werk opereert als een host, een uitnodiging om deel uit te maken van deze multidimensionale performatieve happening. De aanwezigheid van een menselijk lichaam in het werk draagt een onzichtbare flow van energie dat alles verbindt, een ongemak creëert en werk, productie, anti-productie en individualiteit bevraagt.
MANON JEUKEN
Manon Jeuken creëert scènes die de ervaring oproepen dat deze deel zijn van een groter geheel. Wat dat grotere geheel is, blijft voorlopig onbeantwoord. Manon speelt met wat de realiteit is en de illusie. Haar inspiratie hiervoor is de oase. In de oase kan de blik even tot rust komen, vrij ronddwalen in de ruimte en spelen zonder de druk van tijd.
Manon maakt plaatsgebonden installaties waarin sculptuur en fotografie een centrale rol spelen. Door foto’s te combineren met sculpturen wil ze een gevoel van bevreemding oproepen bij de beschouwer; over wat is en wat was.
Met haar werk hoopt Manon de beschouwer te bevrijden van de alledaagse beslommeringen, door de beschouwer een andere wereld voor te toveren. Ze hoopt een gevoel van vrijheid te laten ervaren. Los van het verleden en los van de toekomst. Manon is op zoek naar het gevoel van zorgeloosheid en tijdloosheid.
NOAH ARENDS
Mijn werk is een samenkomst van mode, design en beeldende kunst. Ik maak sculpturen en collages die hun oorsprong vinden in mode, maar dusdanig geabstraheerd zijn, dat van die oorsprong alleen de vorm, textuur en kleur overblijft. Zo ontstaan autonome beelden waarvan het spel tussen de natuurlijke en de kunstmatige wereld, het tweedimensionale en driedimensionale, de toeschouwer verrast.
Afbeeldingen uit modemagazines vormen vaak het basismateriaal van mijn werk. Die scan ik in, bewerk ik digitaal en vervolgens druk ik ze af op textiel. Zo speel ik met de materialiteit van mijn werk: het begint bij een foto van een stof, die is afgedrukt op glossy papier in een magazine, die ik vervolgens weer terugbreng naar textiel. Het beeld maakt op die manier een reis door verschillende materialen. Modefotografie is vaak commercieel van aard en vinden we overal om ons heen. Niet zelden sta je naast een modefoto op de bus te wachten. Mijn werk gaat een interactie aan met die beelden, ontdoet ze van een commercieel karakter, maar bewaart haar typerende esthetische elementen. De aantrekkingskracht van het oorspronkelijke materiaal krijgt vorm in eigen, autonome werken.
EMMIE LIEBREGTS
De werken van Emmie verwijzen naar de instabiele en steeds veranderende menselijke conditie. Alles wat zo instabiel is, kan wel een beetje steun gebruiken, maar niets lijkt zo ongemakkelijk als toegeven dat je ondersteuning nodig hebt, of erger nog, erom vragen. De objecten lijken het ongemak te hebben omarmd en verlangen naar (re)actie of zorg in hun vorm, materialiteit en context. Er bestaat veel vertrouwen in het vermogen van anderen om de behoeften van het werk op te merken en ernaar te handelen. Door een object of rol binnen haar praktijk aan een ander te geven, creëert ze een denkkader, dat in de meeste gevallen getriggerd wordt door een materiële realiteit. Wat zijn de regels van verwachtingen en interacties? Kan een object zelf de bedoelingen of vraag naar zorg uitdragen?
JORIS SUK
Joris Suk is een van de twee oprichters van MAISON the FAUX. In het Apprentice Master project begeleidt hij Apprentices Noah, Emmie, Hannah en Manon. Joris: ‘De afgelopen maanden hebben we elkaar leren kennen en besproken waar de Apprentices op dat moment naartoe wilden. Er was behoefte aan informatie delen met elkaar, maar vooral ook de behoefte aan maken. Daar zijn we op dit moment aan begonnen. Deze week werken we vier dagen samen om iets geheel nieuws te maken. Het gaat niet om het eindresultaat, maar om de vrijheid in de ruimte en materiaal en de tijd die we met elkaar doorbrengen.’