Apprentice Master expo #6: Keepsake

Apprentice Master expo #6: Keepsake | Kunstpodium T, Tilburg
Kees Koomen (meester)
Yolande Deckers (Tilburg)
Ruth Devriendt (Gent)
Steven Manes (Gent)
Nora de Decker (Gent)

In de zesde tentoonstelling in het Apprentice Master programma van 2017/2018 exposeren Yolande Deckers, Ruth Devriendt, Steven Manes en Nora de Decker met kunstenaar Kees Koomen als hun meester. De tentoonstelling zal plaatsvinden vanaf donderdag 15 februari tot en met zondag 4 maart 2018 bij Kunstpodium T.  De opening vindt plaats op donderdag 15 februari van 20.00 tot 23.00. Tijdens de opening zullen de kunstenaars aanwezig zijn om een introductie te geven op hun werken. U bent van harte welkom om de opening bij te wonen of de tentoonstelling op onze reguliere openingstijden te bezoeken!

In de wetenschap bestaan ideeën dat er niet alleen drie dimensies zijn waarin onze wereld zich openbaart, maar dat er meerdere zijn. In de snaartheorie wordt zelfs uitgegaan van meer dan tien dimensies. De vierde dimensie is dan de tijd. Vanuit dergelijke theorieën zou je kunnen denken dat alles naast elkaar gebeurt in plaats van in chronologische volgorde. Dit is een inspirerend gegeven dat ook terug komt in de ideeën van John Cage en Merce Cunningham die het in de muziek en de dans hebben toegepast en een schilder als Jackson Pollock in wiens werk we het ook kunnen herkennen. De hele wereldgeschiedenis wordt een gelijkwaardig veld waaruit je als kunstenaar kunt putten en waardoor je jezelf kunt laten inspireren. Zo kan je ook je eigen belevingswereld gedurende je leven als een veld zien met gelijkwaardige herinneringen. Het geheugen houdt echter niet alles even goed vast, veel wordt aangevuld en geherwaardeerd.
Vanuit deze ideeën kan bij een kunstwerk context als gelijkwaardig aan het werk worden gezien. John Cage isoleerde in zijn beroemde stuk 4’33’’ de omgevingsgeluiden van een concertsituatie en presenteerde dat als het stuk waarbij de pianist zonder iets te doen achter het opengeslagen klavier zit. Merce Cunningham onttrok zich in zijn choreografieën aan een verhaal of een chronologie door op het podium verschillende bewegingen tegelijkertijd te laten plaats vinden op verschillende plekken op dat podium, elke plek en alle beweging is daarin gelijkwaardig. Jackson Pollock droop zijn verf op het doek totdat hij een gelijkwaardig veld had waarbinnen de klassieke ideeën over compositie en onderwerp van het beeld niet meer relevant waren.